عمریست که ما از در میخانه جدائیم
دیریست که از عاشقی و عشق رهائیم
هر چند که آن ماه به ماراه نشان داد
ما باز غلط پای درین خانه نهادیم
از ظلمت خود نور دو عالم بفسردیم
تا ته نمکش خورده نمکدانش شکاندیم
گر هست دلی گو که بسوزد بر دلدار
ما عشق نالایق محبوب ... ایم
در خانه و در مسجد و در کوی و بیابان
ما گمشده از گمشده ی گمشدگانیم
عشق است که گهگاه بسوزد دل ما را
در این غم جانکاه نخوانده بسراییم
امیر مشرف
۸۸/۲/۳
پ.س.اونجاش که ... گذاشتم ننوشته بود من نخواستم توی شعرش دست ببرم.
شما فکر میکنین چی می خواسته بنویسه که ننوشته؟؟؟؟!!!!!
راه می رفتیم در جنگل سبز و درختان چه بلند آسمان هم چه سفید
یاد دارم که در جنگل گم شده بودیم
که گفتی:
وای کار هایم مانده و وقت کارم رسید.
دست در دستت گرفتم و گفتم:
اگر دیگر نرسیم؟
باز گفتی:
دیرم شد ؛دیر.
سپس گفتم دلم می گوید را از این سمت چپ است.
و گفتی:
نه که باید راست می رفت؛
و دستم را گرفتی و کشیدی.
و بعد از اندکی گفتی:رسیدیم!
و من رفتم به جنگل باز
و دیدم راه همان بود که گفتم!
امیر مشرف