بازم بد بد بد

بالاخره بعد از حدودا یک ماه امدم٬در حالی که دلم گرفته و میلی برای نوشتن ندارم اما می نویم تا شاید کمی خالی بشم خالی از همه ی ناراحتی های که این چند روز کشیدم٬ناراحتی هایی که هنوز دلیلش را باور نکردم.

جدا عمر چه زود می گذره انگار همین دیروز بود که روی دوشش می نشستم و اون منو راه می برد و این که چقدر به موهاش حساس بود اما چون منو دوست داشت هیچ چی نمگفت تا من آرایشگاه بازی کنم و مدل موهاشو عوض کنم.

خیلی مهربون بود خیلی....

با این که نزدیک به سی سال بود که دیگه چهره هامونو نمیدید ولی از صدامون تمام مشکلاتمونو می فهمید و یک روز طول نمی کشید که اون مشکلمون حل می شد و تازه ما می فهمیدیم که از دعای پدرانه اش بوده.شده بود که خودش در مضیقه باشه اما دست کمکش هیچ وقت قطع نمی شد.

اما حالا دیگه می تونه ما رو ببینه٬می تونه دیگه راه بره یا بدوه بدون اینکه کسی دستش رو بگیره٬و دیگه هیچ وقت قلبش درد نمی گیره .

سه شنبه بد ترین روز عمرم بود البته صبح که از خواب پاشدم این فکر رو نمیکردم تا این که مامانم خبر داد که پدر بزرگمو بردن بیمارستان٬البته تا اینجاش زیاد بد نبود چون هر  چند وقت یکبار این کار رو می کرد و یه هفته بعد سالم و سر حال مرخص می شد.این دفعه هم به همین منظور رفته بود بیمارستان تا برای عید حالش خوب باشه٬با پای خودش رفته بود ٬غافل از این که فرداش رو دوش مردم بیرون میاد و دیگه لازم نیست راه بره!

زنگ زدم بیمارستان که حالش رو بپرسم اما پرستار گفت که فوت کرده

فقط من می دونستم

واقعا تحملش برام سخت بود یعنی دیگه نمی دیدمش !!!!!

حالا که ۴ روز از اون روز نحس می گذره احساس می کنم خیلی دلم براش تنگ شده و همه اش احساس میکنم یک خلا بزرگ توی زندگیم بوجود اومده.

دردها دارم عیـــان کو مرهمــــی       نالــــه ها دارم نهان کو محرمی

دوستان بی شــــمارم را چه شد        ای رففیان ای کسان کو همدمی

شادکـامی در جوانــی نیست شد        غصـــه ها دارم خدا٬کو بی غمی

روزگاری چهره هام خندان چو گل       گریـــــه ها دارم روان کو همدمی

یک دم آیا می شود تا پر کشــــم       وارهم از عقــــل و از هر در همی

سرنهم بر آستانش تا مگر

وا گذارد دردهایم را دمی

 امیر مشرف